Film
fabularny zmontowany w całości z materiałów dokumentalnych? Nienaganna,
genialna wręcz rekonstrukcja tychże materiałów? Proszę Państwa oto
polski film "doskonały"...
Wszyscy, mam taką cichą nadzieję, choć kapkę orientują się o co w tym Powstaniu Warszawskim chodziło. Pominę więc niepotrzebne wstępy i przejdę do clou.
Film zmontowany jest idealnie. Odnosi się wrażenie, że to wszystko jest ustawione, aktorzy świetnie ucharakteryzowani, a scenografia? No właśnie zniszczona Warszawa jest tylko tłem. Bo tak naprawdę tu chodzi o coś więcej niż tylko o pokazanie zburzonej stolicy. Chodzi po pierwsze o pokazanie dumy, zaangażowania i szeroko pojętej woli walki. W różnych jej aspektach - ukazując ok. 6 letniego chłopca z karabinem, kobiety karmiące powstańców, łączniczki dzielnie biegające od ulicy do ulicy, przygotowujących się do walki chłopców, czy wreszcie zniszczoną i naznaczoną czasem Marię Rodziewiczównę siedzącą u Wedla pośród szmat i wielbicielek. Po drugie zaś film ukazuje codzienną prozę życia przedwojennej Warszawy - posiłki, toaletę, flirt. To właśnie dla tego toczącego się wśród świszczących kul życia Powstanie Warszawskie jest tłem. Idealnie się wszystko zazębia i przenika nawzajem.
Wszystko to obraz po obrazie, klatka po klatce układa się w idealną całość. Całość, która bawi, wzrusza i uczy. Ten kto ma w sobie choć trochę empatii nie przejdzie obok tego dzieła obojętnie. Mamy pokazane również bardzo drastyczne sceny, przy których nie należy odwracać oczu. Niestety tak było i bardzo słusznie, że ktoś zdecydował się to pokazać. Historia braci, Karola i Witka na kanwie, której oparta jest cała historia nie razi. Drażniące, choć w niewielkim stopniu i tylko na początku oglądania, są jedynie położone pod postaci głosy współczesnych aktorów.
Powstanie niestety upadło, ale mamy po nim chociaż To. Niezwykłą pamiątkę, która powinna być puszczana na lekcjach historii. O ile te lekcje byłyby przyjemniejsze! Moim skromnym gustem ARCYDZIEŁO prima sort... 10/10!
Wszyscy, mam taką cichą nadzieję, choć kapkę orientują się o co w tym Powstaniu Warszawskim chodziło. Pominę więc niepotrzebne wstępy i przejdę do clou.
Film zmontowany jest idealnie. Odnosi się wrażenie, że to wszystko jest ustawione, aktorzy świetnie ucharakteryzowani, a scenografia? No właśnie zniszczona Warszawa jest tylko tłem. Bo tak naprawdę tu chodzi o coś więcej niż tylko o pokazanie zburzonej stolicy. Chodzi po pierwsze o pokazanie dumy, zaangażowania i szeroko pojętej woli walki. W różnych jej aspektach - ukazując ok. 6 letniego chłopca z karabinem, kobiety karmiące powstańców, łączniczki dzielnie biegające od ulicy do ulicy, przygotowujących się do walki chłopców, czy wreszcie zniszczoną i naznaczoną czasem Marię Rodziewiczównę siedzącą u Wedla pośród szmat i wielbicielek. Po drugie zaś film ukazuje codzienną prozę życia przedwojennej Warszawy - posiłki, toaletę, flirt. To właśnie dla tego toczącego się wśród świszczących kul życia Powstanie Warszawskie jest tłem. Idealnie się wszystko zazębia i przenika nawzajem.
Wszystko to obraz po obrazie, klatka po klatce układa się w idealną całość. Całość, która bawi, wzrusza i uczy. Ten kto ma w sobie choć trochę empatii nie przejdzie obok tego dzieła obojętnie. Mamy pokazane również bardzo drastyczne sceny, przy których nie należy odwracać oczu. Niestety tak było i bardzo słusznie, że ktoś zdecydował się to pokazać. Historia braci, Karola i Witka na kanwie, której oparta jest cała historia nie razi. Drażniące, choć w niewielkim stopniu i tylko na początku oglądania, są jedynie położone pod postaci głosy współczesnych aktorów.
Powstanie niestety upadło, ale mamy po nim chociaż To. Niezwykłą pamiątkę, która powinna być puszczana na lekcjach historii. O ile te lekcje byłyby przyjemniejsze! Moim skromnym gustem ARCYDZIEŁO prima sort... 10/10!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz